تلسکوپ های فضایی هابل و اسپیتزر ناسا موفق به کشف دورترین کهکشان در محدوده شناخته شده جهان هستی شدند. این کهکشان تقریبا 13.3 میلیارد سال نوری با ما فاصله دارد و از نظر اندازه، جزء کوچکی از کهکشان راه شیری است. به گفته ناسا، با توجه به سرعت نور در فضا، آنچه که اکنون ما از زمین می بینیم، متعلق به زمانی است که دنیا تنها ۴۲۰ میلیون سال سن داشته است. شاید جالب باشد بدانید که سن فعلی جهان حدود 13.75 میلیارد سال است.

این کهکشان که MACS0647-JD نامگذاری شده، ۴۲۰ میلیون سال پس از مه بانگ (آغاز تئوریک جهان هستی) مشاهده شده است و نور آن 13.3 میلیارد سال سفر کرده تا به زمین برسد. این کشف یکی از جدیدترین یافته های برنامه ای است که با استفاده از رخدادهای طبیعی به عنوان لنزهای زوم ویژه، سعی دارد کهکشان های دوردست جهان آغازین را آشکار کند. CLASH یک گروه بین المللی است که توسط مارک پستمن از انستیتو تلسکوپ فضایی علوم در بالتیمور رهبری می شود. آنها از خوشه های کهکشانی بزرگ و عظیم به عنوان تلسکوپ های کیهانی استفاده می کنند تا بر روی کهکشهان های دوردست در ورای آنها زوم کنند.

گرانش خوشه ها نور کهکشان های دوردست را تقویت می کند و باعث می شود تصویر آنها هشت، هفت یا دو برابر بهتر و روشن تر از واقعیت دیده شود.

ناسا می گوید MACS0647-JD که اکنون این گونه کوچک است، احتمالا در مراحل اولیه شکل گیری و تولد بزرگتر بوده است. تحلیل ها نشان می دهد که این کهکشان حدود ۶۰۰ سال نوری گستردگی دارد. بر پایه مشاهدات بدست آمده از کهکشان های نزدیک تر، ستاره شناسان تخمین می زنند این کهکشان در سنین پایین تر احتمالا ۲۰۰۰ سال نوری گستردگی داشته است.

برای مقایسه بد نیست که بدانید، ابر بزرگ ماژلان، که یک کهکشان کوتوله همنشین راه شیری است، گستردگی ۱۴۰۰۰ سال نوری دارد و سراسر کهکشان راه شیری ما ۱۵۰ هزار سال نوری است.

البته Dan Coe از انستیتو تلسکوپ فضایی علوم می گوید این شیئ ممکن است تنها یکی از بلوک های تشکیل دهنده یک کهکشان باشد. ۱۳ میلیارد سال دیگر که موفق به مشاهده اکنون این کهکشان شدیم، شاید با مجموعه ای از ده ها، صها یا هزاران بخش به هم پیوسته اینچنینی روبرو باشیم که یک کهکشان کامل را شکل داده اند

منبع : فارنت

گزارش‌های اولیه Curiosity خبر از این می‌دهد که میزان تشعشعات کیهانی بر روی سطح مریخ، برای حضور انسان مناسب است. اما آیا حالا نقشه این است: «همه به سوی مریخ!؟» نه صبر کنید. دکتر دان هاسلر مأمور ارشد ابزار ارزیابی تشعشعات رادیویی (RAD مخفف Radiation Assessment Detector) که بر روی Curiosity نصب است می‌گوید: «حالا می‌دانیم که فضانوردان می‌توانند در این محیط زندگی کنند (البته نه در هوای آزاد سیاره، بلکه داخل لباس فضایی یا ایستگاه روی سطح سیاره که آنها را در مقابل شرایط متفاوت فشار سطح سیاره و عدم وجود اکسیژن محافظت کند). در اصل، ما فهمیده‌ایم که اتمسفر مریخ می‌تواند به عنوان یک سپر محافظ در مقابل تشعشعات عمل کند و قاعدتاً هر چه لایه اتمسفر ضخیم تر شود، میزان تشعشع هم کمتر می‌گردد.»

پس از فرود Curiosity بر روی مریخ، RAD به اندازه گیری های مختلف پرداخت که نتیجه آنها، با میزان تشعشعی که ساکنین ایستگاه بیل المللی فضایی دریافت می‌کنند یکسان در آمده. Curiosity همچنین در طول هشت ماه سفری که تا مریخ داشت، این را مشخص کرد که میزان تشعشعات در "مسیر بین سیاره‌ای" 2 برابر سطح سیاره (مریخ) است.

مریخ دارای میدان مغناطیسی نیست و محققین بر این باور هستند که بخش بزرگی از اتمسفر آن نیز به خاطر بمباران بادهای خورشیدی از بین رفته. حالا RAD نشان می‌دهد که با کم و زیاد شدن ضخامت اتمسفر در طول روز، چیزی در حدود 3 تا 5 درصد به میزان تشعشعات افزوده یا از آن کاسته می‌شود. به عبارت دیگر دامنه نوسان تشعشعات چندان بزرگ نیست.

آقای هاسلر می‌گوید که اینها اعداد اولیه هستند و هنوز بایستی تحقیقات بیشتری صورت بگیرد، به خصوص که از زمان فرود آمدن Curiosity بر روی مریخ هنوز زبانه و یا طوفان خورشیدی جدیدی رخ نداده تا بتوان اطلاعات مربوط به شرایط بحرانی را هم جمع آوری کرد. چیزی که از نظر این محقق بسیار جالب و مهم است.

تلسکوپ های فضایی هابل و اسپیتزر ناسا موفق به کشف دورترین کهکشان در محدوده شناخته شده جهان هستی شدند. این کهکشان تقریبا 13.3 میلیارد سال نوری با ما فاصله دارد و از نظر اندازه، جزء کوچکی از کهکشان راه شیری است. به گفته ناسا، با توجه به سرعت نور در فضا، آنچه که اکنون ما از زمین می بینیم، متعلق به زمانی است که دنیا تنها ۴۲۰ میلیون سال سن داشته است. شاید جالب باشد بدانید که سن فعلی جهان حدود 13.75 میلیارد سال است.

این کهکشان که MACS0647-JD نامگذاری شده، ۴۲۰ میلیون سال پس از مه بانگ (آغاز تئوریک جهان هستی) مشاهده شده است و نور آن 13.3 میلیارد سال سفر کرده تا به زمین برسد. این کشف یکی از جدیدترین یافته های برنامه ای است که با استفاده از رخدادهای طبیعی به عنوان لنزهای زوم ویژه، سعی دارد کهکشان های دوردست جهان آغازین را آشکار کند. CLASH یک گروه بین المللی است که توسط مارک پستمن از انستیتو تلسکوپ فضایی علوم در بالتیمور رهبری می شود. آنها از خوشه های کهکشانی بزرگ و عظیم به عنوان تلسکوپ های کیهانی استفاده می کنند تا بر روی کهکشهان های دوردست در ورای آنها زوم کنند.

گرانش خوشه ها نور کهکشان های دوردست را تقویت می کند و باعث می شود تصویر آنها هشت، هفت یا دو برابر بهتر و روشن تر از واقعیت دیده شود.

ناسا می گوید MACS0647-JD که اکنون این گونه کوچک است، احتمالا در مراحل اولیه شکل گیری و تولد بزرگتر بوده است. تحلیل ها نشان می دهد که این کهکشان حدود ۶۰۰ سال نوری گستردگی دارد. بر پایه مشاهدات بدست آمده از کهکشان های نزدیک تر، ستاره شناسان تخمین می زنند این کهکشان در سنین پایین تر احتمالا ۲۰۰۰ سال نوری گستردگی داشته است.

برای مقایسه بد نیست که بدانید، ابر بزرگ ماژلان، که یک کهکشان کوتوله همنشین راه شیری است، گستردگی ۱۴۰۰۰ سال نوری دارد و سراسر کهکشان راه شیری ما ۱۵۰ هزار سال نوری است.

البته Dan Coe از انستیتو تلسکوپ فضایی علوم می گوید این شیئ ممکن است تنها یکی از بلوک های تشکیل دهنده یک کهکشان باشد. ۱۳ میلیارد سال دیگر که موفق به مشاهده اکنون این کهکشان شدیم، شاید با مجموعه ای از ده ها، صها یا هزاران بخش به هم پیوسته اینچنینی روبرو باشیم که یک کهکشان کامل را شکل داده اند.